The USA-adventure continues

Hello!

Daar zijn we weer!
De tijd gaat zo snel, dus zal jullie weer even op de hoogte brengen van hoe het hier gaat!
Ik heb net maar eens gebrainstormd over wat ik allemaal heb gedaan en beleefd afgelopen weken. En dat is best veel!

Eind oktober ben ik met een gezin (met de 5 meest geweldige kinderen!) naar een Pumpkin-Patch gegaan, een stuk land waar pompoenen letterlijk voor het oprapen (ehm... optillen) liggen. Deze Patch had allerlei leuke activiteiten voor jong en oud, dus werd goed bezocht. En wij hadden precies een dag met heerlijk weer! Oktober heeft hier namelijk het record gehaald voor de meeste regendagen in Oktober ooit! 27 van de 31.... Ook al was het dus super zonnig, waren laarzen echt een must, want de modderlaag was enorm, ik hoorde dat bij het maisdoolhof mensen tot aan hun knieen in de modder liepen hihi.
Hier is hoe het gaat: Je wordt met de traktorwagen naar een veld gebracht, pakt daar een kruiwagen en gaat dan op zoek naar jouw ideale pompoen,of dat nu een groene knobbelpompoen is of een perfect rond uitziende oranje pompoen. Alles in de kruiwagen, terug naar de traktor, met je pompoen(en) weer in de wagen, de pompoen(en) goed schrobben met water en nog even nagenieten met een hapje en drankje, terwijl de kinderen overal en nergens spelen. De gouden regel vandaag was: Je kiest een pompoen uit die je zelf kan dragen; Hele goede regel heb ik ontdekt.. men wat zijn die dingen zwaar!
Nadat ik mijn pompoen (de perfecte ronde oranje) in mijn auto had gekregen, hele workout, moest ik me haasten naar het restaurant, waar we zouden eten voordat we naar de high school musical 'Schrek' gingen. Snel de modderkleding verwisseld voor een iets nettere outfit, een Mexicaanse hap naar binnen gewerkt en daarna heerlijk genoten van de musical. Die ezel... geweldig!
Zo leuk dat ze hier zoveel creatieve programma's binnen school hebben, een heel ander systeem dan in Nederland.

Een ander weekend in oktober heb ik meegedaan aan een programma 'Chazown', Hebreeuws woord voor 'doel, droom'. In dit weekend hebben we nagedacht over waar God ons specifiek individueel voor roept in ons leven, gebaseerd op onze levenservaringen, onze waarden en onze gaven en talenten. Waarschijnlijk weet iedereen wel ongeveer wat jouw doel of roeping is (wat je kan uitleven in elk gebied van je leven), maar het was voor ons in ieder geval erg bevestigend en gaf een dieper inzicht in wie ik ben en waarom ik zo ben.
Als er mensen geinteresseerd zijn, ik neem alle materialen mee naar NL!

Halloween... het feest waar ik altijd een beetje moeite mee heb. Gelukkig heb ik totaal niets van de horrorscenes gezien die je wel eens tegenkomt in films. De enige enge dingen die ik heb gezien was in winkels, kreeg bijna de neiging wat griezelige spinnen mee te nemen om de kinderen in mijn klas mee te laten schrikken, doen ze namelijk altijd bij mij!
Voor hier is het een verkleedfeest, zoals Carnaval bij ons, en langs de deuren gaan voor snoepjes. Heb heel wat schattige outfits gezien. En zelf een leuke pruik gekocht, lippenstift erbij... om enigszins op Marilyn Monroe te lijken. Haha, ik leek alleen meer op een wannabe blonde indiaan!

Eind oktober heb ik nog een mooi tripje gemaakt langs de Historic Route 33, langs de Colombia River. Samen met een lieve vriendin die ik hier heb ontmoet. Deze route begint bovenin in een gebouw wat een gaaf uitzicht geeft over de Colombia River en op de route zijn een heel aantal watervallen, waaronder Multnomah Falls, waar ik volgens mij al eerder over heb geschreven. Voor sommigen moet je een stuk hiken, anderen zijn wat dichterbij, in elk geval erg schitterend. Zelf ben ik bij 1 waterval een stuk gaan lopen/klimmen, om boven de waterval te komen, waar een 2e waterval was, erg mooi!
Daarna heerlijk gegeten bij een filiaal van McMenamins (net als in Bend, waar ik in een eerdere blog over vertelde), waar ze een soort hotel hebben in een oud klooster of een oude school. Dit keer niet naar de geheime kamers gezocht, wel mijn ogen uitgekeken naar de vele rare lampen en schilderijen.

Begin november begon mijn geweldige trip naar Arizona, waar Joy en ik naar een worship conferentie gingen en waar mijn droom uitkwam: De Grand Canyon!!
Dinsdag naar San Francisco gevlogen, de famous bridge gezien, vanuit het vliegtuig haha, en verder gevlogen naar Phoenix. Auto gehuurd en naar Anthem gereden. Woensdagochtend gingen we vroeg op stap, naar de Grand Canyon. Een paar uur rijden, onze ogen uitgekeken naar de vele cactussen. Men, die dingen zijn lelijk en fascinerend tegelijkertijd haha, ik heb er zelfs een souvenir van gekocht!
We begonnen de dag met een helikoptervlucht, aaaahhhh! Mijn allereerste helikoptervlucht overigens. Ik was nog een beetje ziek van de buikpuin van de vorige dag (die begon in het vliegtuig, grr) dus het was best even pittig in de lucht, maar oh my, het uitzicht!!!!
Je bent gewoon in het midden van canyons! Zo ongelooflijk groot en weids! Is there a God? YES, THERE IS!!
Na de vlucht zijn we het nationaal park ingereden en hebben we een stuk over een pad gelopen langs de rand van de Canyon, en van het pad af ...
Want wat is er gaver om te proberen op het mooiste plekje te staan? Hihi, zonder te vallen natuurlijk.
We hebben gesjeest om het laatste stukje zon op de mooiste plekjes te zien en zo genoten van de echte zonsondergang. Wanneer de zon weg was, zag je de verschillende kleuren van de bergen bijna nog meer. Ik kon er wel uren naar kijken!
Als afsluiting van de dag hebben we gegeten in een Native American Restaurant, en terug gereden onder een ongelooflijk heldere sterrenhemel.
Arizona is een compleet ander gebied in de USA, het is elke dag warm, zandstormen en brandjes zijn normaal, en er groeien overal cactussen en palmbomen... heel bijzonder. Op 1 van de dagen dat wij er waren, regende het en je kon duidelijk merken dat ze dat niet gewend waren, overal file.
De rest van onze week hadden we onze conferentie van de organisatie 'All About Worship'. Dit was echt een ongelooflijk goede tijd, ik heb denk ik niet vaak zoveel geleerd in 3 dagen en ook nog nooit zoveel geschreven in 3 dagen. Het team wat deze conferentie leidde zijn allemaal aanbiddingsleiders van lokale kerken in Tennessee en zijn singer-songwriters die al veel mooie liederen hebben geschreven. Voor de liefhebbers: My pursuit van All About Worship kun je vinden op Spotify of I-tunes.
Ik denk dat het grootste thema voor mij het hebben van een pastor-hart als aanbiddingsleider. Van de mensen die je leidt houden!
Na de conferentie weer naar huis gevlogen, midden in de nacht thuis gekomen om de volgende ochtend weer om 7.30 present te zijn in de kerk voor de opbouw. Gelukkig ging de klok een uurtje achteruit deze nacht...

Na deze avontuurlijke week begon een nieuw avontuur... de verkiezingen. Facebook stond al bol van de posts over Clinton en Trump maar het werd nog erger na de verkiezingen... BAH. Zoals ik al op Facebook had gezegd: Veel Amerikanen om me heen hebben verschillend gestemd, er zijn gemengde gevoelens, maar laten we elkaar niet haten omdat je anders hebt gestemd... ben je geen haar beter...Ik geloof nog steeds dat God in controle is, en bid dat Hij Zijn weg zal gaan door mensen die daar open voor zijn.
In Portland en wat andere steden waren grote rellen en waren snelwegen geblokkeerd door protesterende mensen... blijkt het grote deel hiervan niet eens gestemd te hebben. Ik hoop dat het snel wat rustiger wordt.
Heb Portland trouwens ook bezocht, althans, 2 gedeeltes ervan. Echt een bijzonder sfeertje, met gekke winkeltjes, bijzondere mensen en lekkere eettentjes. Hopelijk ga ik binnenkort nog eens.

Terug naar het grote doel waarvoor ik hier ben, meelopen in de gemeente, vooral op muziekgebied: Dat gaat goed! Ik zing en speel bijna elke week mee in de band en heb nu 2 keer helemaal zelf de aanbiddingstijd geleid. Is best pittig, met de gitaar erbij en dan merk je ineens toch dat het Engels niet altijd vanzelfsprekend is. De spontane momentjes toch iets makkelijker in het Nederlands hihi. Afgelopen week is er ook iets heel bijzonders gebeurd. Een van de aanbiddingsleiders was niet zo happy met het geluid van de gitaar die ik leende de afgelopen weken. En omdat ik ben gaan nadenken over een gitaar terug in NL, zou iemand anders zijn ogen voor me open houden. Deze persoon had een (blauwe!) gitaar gevonden voor me, was hem aan het opknappen, en zou deze naar de oefening mee brengen. Op dat moment komt ook de andere man met een gitaar binnenlopen, terwijl hij op het rooster stond om te drummen.
Ik maakte me al zorgen dat hij vergeten was dat hij zou drummen, maar hij pakte de gitaar uit en wilde dat ik er eens op zou spelen. Hij vroeg wat ik er van vond.. "Do you like it?" (ik in halve paniek, want nu was het moment dat ik het verschil moest horen tussen de 2 gitaren haha). Ik zei dat ik hem heerlijk vond spelen en het geluid mooi vond. Zegt hij ineens: "It's yours! You have a gift, and I want you to never stop using it! So I want to invest in you and give it to you! Oh my goodness, ik krijg gewoon een gitaar aangeboden! En dus niet 1, maar zelfs 2... want ook de blauwe gitaar lag daar voor mij klaar! Volgende paniekaanval... welke moet ik kiezen.. maar daar hielpen ze mij al snel mee: "Take them both!" Je kerk kan het vast gebruiken... eh ja, zeker!

Dat brengt me trouwens bij een grote uitdaging waar ik de afgelopen weken bijna elke dag aan herinnerd word: hoe krijg ik alles weer mee naar huis? 2 koffers, 2 gitaren en heel veel spullen die niet in die 2 koffers passen.... Ik dacht: 'stroopwafels eruit, souvenirs erin', maar zo gemakkelijk is het dus niet meer....

Verder volg ik nog steeds elke week een soort Bijbelstudie training, ben bij veel vergaderingen, heb veel gesprekken met mensen en werk elke week een beetje aan mijn gitaarskills met Joy.

Naast deze activiteiten ben ik de afgelopen weken veel bezig geweest met klussen en schoonmaken in het huis van Dan & Joy, ze proberen namelijk hun huis te verkopen en na 9 jaar leven met een groot gezin, veel huisdieren en elke dag mensen over de vloer, was er een hoop werk.
Ook ben ik betrokken geraakt bij een homeschool-coop, waar een groepje tieners een worship-class volgen en elke week 3 liedjes voorbereiden voor een mini-dienst met alle kinderen op vrijdag. Ik mag ze hierin een beetje coachen, wat erg leuk is. Ze zijn leergierig, grappig en getalenteerd! Super leuk om te zien wat alle homeschool kinderen op deze vrijdagen aangeboden krijgen. Allerlei creatieve projecten met een presentatie op het eind.
Oja, nog een projectje waar ik bij betrokken was, was 'Front Porch' (de voorkant van je huis), een avond met de set van een veranda met een stoel, waar allerlei mensen verhalen vertellen over hun leven, om op die manier als community, gemeenschap, bij elkaar betrokken te zijn elkaar te bemoedigen. Het thema was deze keer 'Resilience' wat veerkracht betekent. De maand is het thema 'Hope is greater dan despair', om aan iedereen te laten weten dat er altijd hoop is, in elke situatie, en dat we er voor elkaar moeten zijn.

Het wordt hier ondertussen ook een beetje kouder en ook steeds donkerder. De wegen zijn hier al erg heuvelachtig met veel bochten, maar nu is het extra opletten.. en overal heb je kans op overstekende dieren. Ik geniet wel echt van het auto rijden hier, vooral door de mooie natuur! De dieren noemend.. het is trouwens haunting season.. ouders gaan met hun kinderen jagen... echt passend in dit gebied van Amerika, the Pacific Northwest. Gotta love it!

Om een beetje op de hoogte te blijven en mensen niet te erg te missen, skype ik gezellig met mijn vrienden en familie. Soms maakt dat dat ik heeeel graag naar huis wil, om niets te hoeven missen van iemand zwangerschap, of nieuwe huis, of nieuwe baan of het opgroeien van de lieve kids. En het weer op school werken, met mijn lieve collega's en de lieve kids. Maar aan de andere kant wil ik helemaal niet naar huis! Ik geniet hier met volle teugen, heb lieve mensen ontmoet, leer zoveel en gewoon nog niet klaar om naar huis te gaan.
Gelukkig mag ik hier nog een anderhalve maand zijn en alles eruit halen wat er in zit. Thanksgiving vieren, kerst, vrienden opzoeken en gewoon Joyce zijn in de USA!